Een merel en een kerel

Ze floot naar me
ik kleurde wat
ben dat niet gewend
brutaal keek ze me aan
haar kopje scheef
als of ze zeggen wilde
fluit je ook naar mij

ze floot nog een keer
was de moeite waard
ik dacht morgen
is ze mij vergeten
doet ze net of
ze mij niet kent
het betekend niets
ik verliet het balkon
maar zij bleef

morgen zie ik haar weer
bedacht ik fluitend
op de fiets

Dit bericht is geplaatst in Gedichten, Natuur en Schepping. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.