Mauthausen

 

Een mooie klim naar boven
wandeling met fraai uitzicht
die vrije wijde wereld
dan ga ik binnen word stil
op deze berg van diepe duisternis
sloeg ik mijn ogen op

hier stonden beesten die mensen
als dieren behandelden
een waanzinnig moordsysteem
werkte als een langzaam gif
ik wil hier nooit meer naar toe zei ze
wilt u met me mee lopen
ik kom er echt niet uit

verstomd was onze mond
verlamd en sprakeloos.
omringd door hoge muren
we zagen niet alleen
maar voelden heel intens
veel erger dan zien

samen zijn we de poort uit gegaan
gruwelijk grijs beton net als toen
in stilte daalden we de berg af
met opstand in ons hart

Dit bericht is geplaatst in Bezinning, Gedichten, Lijden, Vrede en oorlog. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.