Kleindochter sleepte me mee
met haar pasjes en een gezicht
vol overgave
daarom dit opa gedicht
in verwondering zag en voelde ik
dat de balletkunst haar
heeft gekozen
na knuffels
en applaus
de Rozen
( ze danste gisteren in het theater de KOM in Nieuwegein)
Ik herken mij
in die vlinder
die nu nog
vast zit in een pop
als in een kluis
hunkerend naar
het moment
waarop zij
los kan barsten
en weg vliegen
naar jouw huis
zonder hinder
Terwijl ik mij verplaatst
over snelweg asfalt en stenen
besef ik dat deze rivier
zich voortbeweegt
van bergen naar heuvels
dan weer aarde
weet ik dat dit
haar weg moet zijn
ze neemt met zich mee
talloze organismen
en creëert ontelbare genen
zij herinnerd ons eraan
wat inheemse volken
sinds mensenheugenis weten
omdat hun samen met
dit water onderdeel zijn
van een goddelijk plan
voor ons is deze waarde
zo vaak vergeten en verdwenen
dat we verbonden zijn
en nooit het land
van de mensen scheiden kan
Nu alle relaties op zijn
er geen kans meer is
op een nieuw begin
vrienden die op de tocht staan
deuren en sloten die
niet meer open gaan
heb jij geen benul
van de veroorzaakte pijn
je vergrendeling
maakt mij bang en stil
in je schijnbaar onneembare
vesting van je dominerende
eigen gelijk en belang
wil ik je weghalen uit
die egocentrische dromen
besef dat mensen personen zijn
geen prop of een prul
vul je leven altijd samen in
anders wil niemand meer
bij je binnen komen
of is dat nu juist
wat je wil
Volgens mij zijn
de meeste moordenaars
en terroristen zich
heel bewust
wat ze aanrichten
dat kan je zien op die
fanatieke gezichten
we moeten hun
gruweldaden niet
gaan verbloemen want
alles wat ze berokkenen
aan pijn doen ze
met hun volle verstand
dat klopt niet
omdat het beesten zijn
Als vanouds dacht ik
een vriend te zijn
de belangrijke
steunpilaar
omdat ik je vrij liet
kon inleven in de pijn
wat is er gebeurd
heb ik gefaald
het voelde zo goed
mijn aandacht
maakte je blij
kon je soms
ook de waarheid
vertellen op z’n tijd
gaf je raad
leerde je hopen
trok je naar boven
als je naar beneden
was gehaald
jou nu beschermen
is niet meer nodig
eerst was ik de eerste
die alles van je hoorde
nu de laatste
niet te geloven
hoe naïef ik was
om me zo
op te werpen aan jou
je bent me
voorbij gelopen
keek niet meer om
want ik was overbodig
dat is waar onze band
smoorde
